Δεν Ξεχνώ την 29 Ιανουαρίου

Την δεκαετία του 60 η κακή πορεία των Ελληνοτουρκικών σχέσεων λόγο του Κυπριακού προβλήματος και οι φόβοι που αναζωπυρώσανε έσβησαν το φως και τις ελπίδες των Τούρκων της Δυτικής Θράκης. Οι πολιτικοί πιέσεως του Ελληνικού Κράτους δεν γνώριζε σύνορα. Αυτές οι αρνητικές επιρροές και οι επιδράσεις της πολιτικής της εξαναγκαστικής μεταναστεύσεως και της πολιτικής της αφομοιώσεως του Ελληνικού Κράτους, δεν έχουνε δυστυχώς εξαφανιστεί ακόμα και σήμερα από την μειονοτική πολιτική της Ελλάδος. Αυτές τις πολιτικές των πιέσεων, όπως η μη παραχώρηση άδειας οδηγήσεως ενάντια πωλήσεως τρακτέρ, την απαγόρευση επιδιόρθωσης των σκεπών των σπιτιών, και οι τιμωρίες των εκείνων που τα επισκευάζανε με μεγάλα χρηματικά ποσά, την άρση των ιθαγενειών των Τούρκων της Δυτικής Θράκης, που είχανε βγει εκτός της χώρας λόγο σπουδών, εργασίας επισκέψεως, κατάπινε και τις αντιμετώπισε ο Τούρκος της Δυτικής Θράκης με ευθυκρισία και αντιστεκότανε εναντίων των πιέσεων αλύγιστα με ατελείωτη υπομονή. Παραβιάζοντας η Ελλάδα τα απαραβίαστα της Μειονότητας, έκλεινε τους αθλητικούς και τους πολιτιστικούς συλλόγους των Τούρκων της Δυτικής Θράκης λόγο των «Τουρκικών» τους ονομασιών που ήτανε ενεργά από το 1920. Αυτές οι αμαρτίες της Ελλάδος οδηγήσανε τους Τούρκους της Δυτικής Θράκης σπάζοντας τα οδοφράγματα, που κάτω από την βία και τους ξυλοδαρμούς των φανατικών Ελλήνων μαζευτήκανε στο μεγαλύτερο συλλαλητήριο που έχει δει η Δυτική Θράκη, κραυγάζοντας «είμαστε Τούρκοι». Ο λαός δεν είχε να χάσει πια τίποτα παρά μόνο την εθνική του ταυτότητα. Οι κραυγές του λαού που φωνάζανε «Είμαστε Τούρκοι» ήτανε και είναι το μειονοτικό σύνθημα που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.

Το ρεβάνς της μέρας αυτής ήρθε από τους διψασμένους για αίμα Έλληνες ακροδεξιούς εθνικιστές μετά από 2 χρόνια, που στις 29 Ιανουαρίου του 1990 ορμήσανε στους Μειονοτικούς. Αυτήν την μαύρη μέρα λεηλατηθήκανε τα μαγαζιά των Μειονοτικών. Ο αδέσμευτος Βουλευτής Φαϊκογλου και ο εκλεγμένος Μουφτής Ξάνθης Μεχμέτ Εμίν Αγά ξυλοκοπηθήκανε άγρια από πλήθος των φανατικών εθνικιστών. Εκείνη την μέρα άκρως περίεργο δεν φαινότανε στην περιοχή κανένας Έλληνας αστυνομικός, που κανονικά δεν άφηνε την Μειονότητα ούτε στιγμή να πάρει ανενόχλητη ανάσα. Εκείνη την μέρα λεηλατηθήκανε πάρα πολλά μαγαζιά των Μειονοτικών που από αυτά μερικά αναγκαστήκανε να κλείσουνε για πάντα. Η ζημιά των ενός εκατομμυρίων δολαρίων δεν έχει δυστυχώς αποζημιωθεί μέχρι σήμερα. Είναι άκρως ανησυχητικό να γίνονται τέτοιες ενέργειες στην Ευρώπη του 21. αιώνα και σε μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.

29 Ιανουαρίου μας έδωσε ένα σημαντικό μάθημα. Τα δικαιώματα δεν δίνονται αλλά παίρνονται και για να παίρνονται τέτοια δικαιώματα το αντίτιμο μπορεί να είναι βαρύ. Είμαστε αναγκασμένοι να μη ξεχάσουμε αυτήν την μέρα και να την μεταβιβάσουμε και στα παιδιά μας. Οι θυσίες που έχουνε γίνει για την ανάκτηση των δικαιωμάτων μας, είναι το σημαντικότερο ορόσημο για να κοιτάνε τα παιδιά μας με ελπίδα και αισιοδοξία στο μέλλον. Έτσι με τα όσα αποκτήσαμε δεν θα σβήσει ποτέ η ελπίδα και για τα όσα θα αποκτήσουμε από τα αρπαγμένα μας δικαιώματα.